Wielki i wybitny mówca. Ludzie słuchali go z zapartym tchem. Do dziś są powtarzane słowa świętego: „dobra mowa jest jak plaster miodu”. Pszczelarze natomiast, których jest szczególnym patronem, wierzą, że „św. Ambroży miodu dołoży”.

Św. Ambroży uchodzi za patrona pszczelarzy, co wiąże się z legendą o pszczołach składających miód na jego ustach. Wspomnienie liturgiczne obchodzone jest w Kościele katolickim 7 grudnia.

Św. Ambroży był arcybiskupem w Mediolanie. Urodził się ok. 339 r w Trewirze, a zmarł 4 kwietnia 397 w Mediolanie. Jest świętym Kościoła katolickiego i prawosławnego, ojcem i doktorem Kościoła.

Ambroży zarządzał rzymskimi prowincjami Ligurią i Emilią, był prawnikiem i doradcą cesarzy Gracjana i Teodozjusza I Wielkiego za których to został wybrany biskupem.

W momencie konsekracji oddał Kościołowi i ubogim cały swój majątek.

Pochodził z arystokratycznej rodziny rzymskiej. Jego ojciec był prefektem Galii z ramienia cesarza Konstantyna Wielkiego. Urodził się w Trewirze, jako najmłodsze dziecko. Miał dwoje rodzeństwa: starszą siostrę Marcelinę oraz brata Urbaniusa Satyrusa (św. Satyr), który zmarł przedwcześnie. Po przedwczesnej śmierci jego ojca, matka przeniosła się do Rzymu, aby umożliwić dzieciom odpowiednie wykształcenie.

Ambroży jest pierwszym zachodnim ojcem Kościoła, który się urodził i wychował w rodzinie chrześcijańskiej. Otrzymał staranne wykształcenie w Rzymie, gdzie ukończył studium gramatyki, retoryki i prawa. Zanim został biskupem, otrzymał wysokie stanowisko w sądownictwie.

Ok. 370 r. został mianowany gubernatorem Ligurii i Emilii z siedzibą w Mediolanie, gdyż miasto to spełniało w tym czasie rolę stolicy cesarstwa zachodniorzymskiego.

Pewnego razu o śmierci jednego z biskupów doszło do rozruchów. Katoliccy wierni nie chcieli dopuścić do wyboru nowego biskupa o poglądach ariańskich. Ambroży, będąc urzędnikiem odpowiedzialnym za porządek w prowincji i w mieście, chciał osobiście uspokoić lud zgromadzony w katedrze. Gdy wkroczył do świątyni, jak pisze jego sekretarz Paulin w Vita Ambrosii, jakieś dziecko zawołało: Ambrosium episcopum! (Ambrożego na biskupa!). Propozycja ta mimo, że wydawała się kompromisowa dla obu stronnictw i tak Ambroży został obwołany biskupem Mediolanu. Początkowo nie chciał się on na to zgodzić, ale ostatecznie uznał, że głos ludu jest głosem Boga. W chwili elekcji był dopiero katechumenem, dlatego wkrótce, 24 listopada 374 r. został ochrzczony, a 7 grudnia został konsekrowany.

Zostawszy biskupem, postanowił pogłębić swą formację teologiczną pod kierunkiem kapłana Symplicjana, jego następcy na stolicy biskupiej w Mediolanie.

Był bardzo gorliwym duszpasterzem i wybitnym mówcą. Energicznie i skutecznie występował przeciw arianom. Ambroży cieszył się wielkim autorytetem nie tylko u wiernych w swojej diecezji, ale nawet u Cesarzy, chociaż stawiał im często wysokie wymagania. Ambroży był aktywny do samego końca swojego życia.

Legenda mówi, że gdy Ambroży był dzieckiem, pewnego dnia podleciały do niego pszczoły i zaczęły chodzić mu na ustach, ale zaraz odlatywały, nie czyniąc mu nic złego. Jego ojciec zinterpretował tę przepowiednię jako znak, że Ambroży będzie kimś wielkim.